Sorry voor mijn afwezigheid oma

Hoewel er al even iets in de pijplijn zit om te posten heb ik hier al even niets meer gepost. De reden hiervoor is tweeledig: Ten eerste is Jasmien hier toegekomen in Zuid-Afrika, en ze is hier om te blijven. Vanzelfsprekend ben ik enorm gelukkig dat ze hier is en heb ik dus al even niet meer omgekeken naar mijn blog. Mijn tweede reden is iets minder vrolijk. Mijn grootmoeder langs vaders kant is twee weken geleden heel plots overleden. Niemand had het zien aankomen en het gebeurde allemaal heel snel. Sinds ik voor het eerst naar Bolivia vertrok las ze al elke blog die ik schreef enorm grondig, het matigde haar ongerustheid telkens en zo had ze toch een beetje het gevoel dat ik weer wat dichter bij haar was. Mijn oma was mijn trouwste bloglezer.

Of het nu Bolivia, Portugal of Zuid-Afrika was, telkens was mijn oma enorm ongerust. Telkens zag ze me met pijn in het hart vertrekken en telkens telde ze af naar mijn terugkomst. Het moet haar veel pijn hebben gedaan dat ik er zo vaak niet was. Maar nooit vroeg ze me om thuis te blijven, nooit hield ze me tegen, altijd steunde ze mijn keuzes volledig. Want als ze één iets belangrijker vond dan haar eigen geluk was het wel dat van haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Ze wist dat ik telkens met heel veel gulzigheid uitkeek naar mijn tijd in het buitenland, dat ik nieuwe plaatsen wou ontdekken, nieuwe avonturen wou beleven. Eerst besefte ik het niet hoe hard mijn oma afzag van mijn afwezigheid. Langzaam kwam het besef. Daarom keerde ik op 1 november 2009 terug van Portugal als verjaardagsverrassing, daarom stuurde ik als maar meer en meer kaartjes, daarom gaf ik hier zo veel geld uit aan belkrediet zodat ik ongelimiteerd met haar kon praten. Onder meer dankzij mijn oma heb ik een gelukkige en zorgeloze kindertijd achter de rug. Een kindertijd gevuld met mooie herinneringen, veel liefde en warmte. Als ik nu echter terugdenk aan mijn oma komen jammer genoeg niet deze herinneringen naar boven, maar zie ik telkens de beelden van ons afscheid in september. Ik beschreef dat afscheid in een tekstje die mijn zus Fien op de begrafenis heeft voorgelezen:

"Op mijn laatste dag in België kwam ik bij je op bezoek. We aten overheerlijke zelfgemaakte boulle de Berlins en dronken koffie uit dezelfde witten tassen als waar we als kind ooit warme melk uit dronken. Daar zaten we dan in jouw huis, de bakermat van onze familie, te praten over ik-weet-niet-meer-wat. En toen was de tijd er om afscheid te nemen. Noch jij, noch ik wouden dat dit moment ooit kwam, maar we wisten dat de tijd gekomen was. Je sloot me in je armen en nog één keer voelde ik de warmte en veiligheid die ik als klein kind voelde toen ik bij jou was. Mijn gedachte vulde zich met al de herinneringen van een gelukzalige kindertijd en ik keek al uit naar mijn volgende terugkomst. Dan zou jij me weer staan opwachten, met een trotse en liefdevolle blik in je ogen, glunderend omdat  ik weer veilig onder je vleugels zat samen met al je andere kleinkinderen. Maar toen je me losliet zag ik echter niet die trotse en glunderende oma, ik zag een diep droevige vrouw. Met tranen in je ogen zei je tegen mij: ik hoop dat ik je nog terug zie … Met een krop in de keel lachte ik het wat weg. Je overdreef. Ik en iedereen rond me was er zeker van: Je had nog minstens 10 jaar voor de boeg. We zouden je 100^ste verjaardag nog vieren. Geen haar op mijn hoofd dat dacht dat dit de laatste knuffel van mijn lieve oma zou zijn. Geen haar op mijn hoofd dat dacht: dit is het definitieve afscheid. Maar jij wist precies beter.

Sorry voor mijn afwezigheid Oma, ik dacht dat we meer tijd hadden."

Het doet me pijn dat ik er niet was tijdens haar laatste momenten. Tijdens mijn verblijven in het buitenland heb ik het vaak moeilijk gehad door heimwee, cultuurshocken en om nog vele andere redenen, maar nooit heb ik het moeilijker gehad, nooit heb ik me verder van huis gevoeld, nooit heb ik liever thuis willen zijn dan die dag dat ik het nieuws ontving. België was nooit veel veranderd tijdens mijn afwezigheid, dat zal nu anders zijn. 

Bedankt oma voor je onvoorwaardelijke steun en liefde. Bedankt voor een mooie kindertijd en je trotse blik waarmee je naar ons keek. Sorry dat ik er niet altijd was, bedankt om mij mijn vleugels te laten strekken. Bedankt oma, ik mis je.