Op safari na huise en zebra's

De derde week zit er alweer op. De tijd vliegt maar als ik terugdenk aan de vorige drie weken lijkt het of we nog geen stap dichter staan dan de dag dat we zijn aangekomen: We zitten nog steeds in ons guesthouse in Milner street, we zijn nog steeds bezig met ons te verdiepen in de literatuur rond landhervorming, we hebben nog geen auto, onze verblijfsvergunning is nog niet in orde en onze sociale kring hier is ook nog niet echt uitgebreid. Het lijkt wel of we nog niets hebben gedaan ... maar ondertussen hebben we wel al zebra's gezien!

Reeds in de eerste week begonnen we met het zoeken naar een vaste woonst. We wisten al op voorhand dat dit geen makkelijke opgave zou worden: ons budget is vrij beperkt, vooral omdat we in één van de duurdere regio's van Afrika leven, daarenboven hebben we ook geen volledig vrije keuze. Ons huis moest dicht bij ons werk zijn omdat het verkeer hier een ramp is tijdens de spitsuren, de buurt moet veilig zijn en het huis moet bemeubeld zijn. Uiteindelijk beperkte onze zoektocht zich tot enkele buurten: Brooklyn, Waterkloof, Menlo Park, Groenkloof, Hilcrest, Hatfield en Arcadia. Het was al snel duidelijk dat we veel meer waar voor ons geld zouden krijgen als we ons budget zouden samenleggen. Zo kregen we tenminste de kans om voor een huis met een tuin te kiezen, en geen appartementje in een betonnen blok vol met studenten. Het duurde enkele huizen voor we eindelijk een mooie selectie konden maken van vier huizen. Na een lijstje te maken met plus- en minpunten voor elk huis bleek uiteindelijk één huis in Waterkloof er met kop en schouders bovenuit te steken. Het huis, slechts enkele blokken van waar we nu wonen, ligt in een heel veilige buurt. Het is vrij klein maar dat wordt goedgemaakt door 2 grote terrassen. Het is volledig bemeubeld met mooie meubels (en dus niet met oude afdankertjes, zoals het hier vaak het geval is bij bemeubelde appartementen). Het huis heeft alle bells and whistles op het vlak van beveiliging (electric fences, poort, alarmsysteem, panic button, armed response) en op 200m afstand is er een klein winkelcentrum met een Spar. Het enige minpuntje dat we kunnen noteren is dat het pas vrij is vanaf 25 oktober ... dus pas binnen een maand, wat wilt zeggen dat we nog een maand in Milner street moeten blijven. Hoewel dit een groot minpunt is hebben we toch voor dit huis gekozen omdat het op alle andere punten er zo bovenuit stak. Hieronder zie je wat foto's van de buitenkant, van de binnenkant ben ik echter foto's vergeten trekken.

Onze lijst met plus- en minpuntjes

Een vlugge schets:  Het huis staat naast nog een groter huis waar nu een Amerikaans koppel woont die werken voor USaid. Ons gedeelte ligt verstopt achter de 2 garageboxen (1) en een badkamertje voor de kuisvrouw en tuinman (2). Je komt binnen via het voorste terras welke gedeeltelijk is overdekt (3) en een plantenperkje heeft (4). Je stapt direct binnen in de ruimte waar de living (5) en keuken (6) is. Een gang leidt vervolgens naar de 2 badkamers (7) en 2 slaapkamers (8). Langs de keuken komen we vervolgens uit op het terras achteraan. 

Nu de huizenjacht afgelopen is beginnen we met de zoektocht naar een auto. Toen we hier aankwamen wisten we nog niet zeker of we er één zouden kopen ... 3 weken later lijkt het overduidelijk dat we er één zullen nodig hebben. Elke dag krijgen we er weer een nieuwe reden bij om een auto te kopen. De combinatie van slecht openbaar vervoer, grote afstanden en gevaar om 's nachts op straat te lopen zorgt ervoor dat we voorlopig niet buiten een straal van 5km kunnen gaan van het guesthouse. Indien we verder willen gaan hebben we een taxi nodig, deze is niet zo duur, maar toch te duur om regelmatig te nemen. Daarnaast is er ook het feit dat de buitenwijken vrij kalm zijn in het weekend, en dat de meeste dingen te doen zijn buiten Pretoria. Een auto zou ons dus veel mobieler maken. Ondertussen heb ik me ook een fiets aangeschaft, perfect voor de kortere afstanden overdag. Ik kocht hem tweedehands van een Afrikaner, tegen de raad in van mijn Zuid-Afrikaanse collega's. Zij zeiden dat mensen hier pas dingen verkopen als iets kapot is. En wat blijkt: ze hadden gelijk. Tijdens mijn eerste fietstocht kwam de bout los die mijn pedaal aan het frame vastmaakt, de bout vond ik niet meer terug. Voor de rest reed hij wel goed en ik hoop dat er niets anders mee mis is. Met wat geluk kan ik hem voor weinig geld laten repareren.

Op het werk blijven we lezen over landhervorming, en hoe meer ik erover lees hoe meer ik inzie hoe ingewikkeld dit thema is. Gelukkig krijgen we tegenwoordig ook al enkele kleine opdrachtjes. Ook hebben we te horen gekregen dat we in oktober voor de eerste keer op veldbezoek mogen gaan ... Indien alles goed gaat natuurlijk, want dingen wijzigen hier nogal makkelijk op het laatste moment. Daarnaast geven ze ons ook meer dan genoeg tijd om onze persoonlijke dingen in orde te krijgen (huizenjacht, telefoon, auto...) zodat we ons zo snel mogelijk kunnen settelen. Zelf zijn zij ook druk bezig met onze verblijfsvergunning in orde te krijgen. We bemoeien er ons niet te veel mee want het lijkt allemaal heel bureaucratisch. Normaal gezien zou het tegen eind-oktober volledig in orde moeten zijn. Tot dan blijven we hier met een toeristenvisum.

Uiteindelijk heb ik hier dan ook wat wilde beesten gezien. Vorige zondag gingen we naar het Groenkloof Nature Reserve op ongeveer 8km hiervandaan (nog een reden om een auto of fiets te kopen). Het is een klein recreatie-/natuurpark waar je te voet door kunt of een ritje kunt maken met de mountainbike of 4x4, en dit alles tussen de wilde dieren. Na onze wandeltocht naar daar van 8km beseften we dat we niet genoeg geld bij hadden om een mountainbike te huren (na 2 weken waren we het namelijk al gewend dat we hier overal met Mastercard konden betalen ... niet dus!). Dus besloten we maar om de wandeltocht van 14km te doen. Het was een heel mooie, maar best vermoeiende wandeltocht, daarenboven deden we er vrij lang over omdat we constant aan het rondkijken waren om een glimps van een zebra, kudu of gnoe te zien. Ik ben er vrij zeker van dat we vaak op enkele meters van dieren hebben moeten gelopen zonder ze te zien, we moeten dus onze safari-skills nog wat trainen. Toen we eindelijk terug waren dronken we een frisse pint en kregen we een lift terug van Evert die daar toevallig ook was om te mountainbiken.

Kudu's, enkele dagen later at ik dan ook een hamburger gemaakt van Kudu.

Impala 

Gnoe

Zebra's

Vanaf het park had je ook een mooi uitzicht op Pretoria

Ondertussen zit ik hier al 3 weken en terugkijkend merk ik op dat de tijd vliegt. Veel dingen die ik wou doen heb ik nog helemaal niet gedaan en dus heb ik besloten iets actiever te zijn. Ik heb me ook aangemeld bij het lokale AFS-comité en hopelijk contacteren ze mij bij de eerst volgende activiteit. Dit lijkt me een goede manier om enkele lokale mensen te leren kennen. In Bolivië ging ik naar school en waren er de lokale AFS-ers om me mee te verbroederen, in Portugal had ik de andere Erasmus-studenten, zo'n netwerk heb ik hier niet en daarom lijkt het mij verstandig mij aan te sluiten bij een lokale organisatie (in dit geval AFS) of een sportvereniging (daar ga ik deze week naar op zoek) om toch wat meer contact met de Pretorianen te hebben.

Om mijn tweede blog niet even lang te maken als mijn eerste zal ik het hierbij houden. In een volgende blog zal ik misschien eens wat minder vertellen over wat ik hier dag in dag uit doe, en zal ik eerder wat meer ingaan op de indruk dat Zuid-Afrika tot nu toe al op mij heeft achtergelaten. Hoe ik dat precies zal doen is voor mij voorlopig ook nog een raadsel.

Om te eindigen nog enkele sfeerbeelden van de Union Building, het gebouw waar de Zuid-Afrikaanse regering zetelt: